18 weken

De tijd gaat echt snel!
Helemaal in deze maand van feestdagen is er zomaar weer een week voorbij!
Afgelopen week ben ik bij de verloskundige geweest en inmiddels is besloten dat ik in het ziekenhuis moet bevallen. Het idee was in eerste instantie echt wel wennen, na 2 bevallingen thuis. Maar ik wil geen enkel risico nemen en volg het advies van de verloskundige op.
Gelukkig mag mijn eigen verloskundige de bevalling doen, dat vind ik zelf een heel prettig idee.
Ook krijg ik vanaf 30 weken extra groei-echo's om er zeker van te zijn dat het kindje niet te groot wordt. Mocht dat wel zo zijn dat wordt er actie ondernomen.
We wachten maar geduldig af....voor zover dat lukt....hihi...
Ondertussen gebeurd het regelmatig dat ik ons kleine ukkie voel! Zo fijn dat eerste contact!
Ik kan niet wachten tot Tim en de kinderen het ook kunnen voelen!

Luuk is zo bezig met het feit dat hij weer grote broer wordt!
In de winkel vertelde hij gister trots dat zijn mama een baby in de buik heeft!
'Ik wil heel graag een zusje', zei hij daarna. 'Maar je hebt toch al een zusje?' zei de mevrouw van de winkel. 'Ja, maar ik vind zusjes zo leuk, dus ik wil nog wel een zusje'!
Zo schattig!
Toen ik hem vroeg wat hij ervan zou vinden als hij een broertje krijgt, zei hij: 'Oh, maar dat vind ik ook wel goed hoor!'. Gelukkig maar...

17 weken

De weken vliegen echt voorbij. De tijd gaat zo snel!
Ondertussen is mijn misselijkheid weg en zijn we heerlijk aan het genieten van alles wat komen gaat!
Ik ben weer lekker aan het werk en ook thuis hebben we van alles gedaan.
Luuk en Sara hebben allebei een nieuwe kamer en die zijn erg mooi geworden. Sara slaapt in haar grote bed en dat gaat ontzettend goed! Ze heeft er nog geen moment moeilijk over gedaan, gaat liggen en valt in slaap. Heerlijk meisje!
Er zijn nog een paar klusjes die gedaan moeten worden, de voorzolder moet nog geschilderd en de gang en overloop geschilderd. Daarnaast willen we allebei de trappen laten bekleden met vloerbedekking. Niet zo heel veel meer dus, we zijn mooi op tijd klaar straks!

Luuk en Sara zijn er allebei erg mee bezig dat er een baby komt. Allebei op hun eigen manier praten ze erover en stellen ze vragen. Luuk heeft alles ontzettend goed door, stelt de meest ingewikkelde vragen en bid trouw elke dag dat de baby heel snel gaat groeien. Sara wijst regelmatig naar mijn buik en zegt dan Hajo baby! Baby boren? Sara fesje geven?
Het is zo mooi om te zien hoe lief ze allebei voor me zijn. Luuk komt regelmatig een dekentje brengen als ik even op de bank zit en Sara geeft een handje in plaats van dat ik haar op moet tillen en zegt dan mama, baby buik.
Ze zijn zo leuk!

Ons kindje groeit ondertussen ook maar door en is ondertussen alweer 18 cm!
Het kan vanaf nu ook al geluiden opvangen, al zijn die geluiden nog erg dof.
Afgelopen vrijdag heb ik ons kindje voor het eerst gevoeld en dat was geweldig!
Je zult misschien denken dat het wel gaat wennen, nu de derde op komst is, maar dat is zeker niet zo.
Het blijft zo bijzonder om je kindje te kunnen voelen, al zijn het nog maar kleine klopjes. Maar het voelt zo fijn en zo vertrouwd!

Vanaf nu weer regelmatig een nieuw berichtje op deze blog!

31 oktober 2013

Op 31 oktober hebben we onze 12 weken echo.
Van tevoren ben ik best relaxed, want ik ben nog zo misselijk...dat moet haast wel goed zitten.
Maar als het dan zover is en we de kamer in mogen, voel ik me erg gespannen.
Is alles echt wel goed en is ons wondertje goed gegroeid?
De echo wordt gemaakt door Bienke, de verloskundige die bij de bevalling van Luuk was. Zij is bezig met een opleiding om naast verloskundige ook echo's te mogen maken. Leuk om haar zo weer eens tegen te komen.
Al snel zien we een prachtig kindje dat op en neer springt in mijn buik.
Het is zo grappig om te zien, soms ligt het weer heerlijk stil en dan ineens weer een sprongetje.
Alles ziet er goed uit, we zien armpjes en beentjes en zijn opnieuw onder de indruk van dit grote wonder!

Misselijk...misselijk...misselijk...

De periode na de eerste echo staat helaas vooral in het teken van misselijkheid.
In het begin zijn er nog momenten dat ik me redelijk voel, maar vanaf ruim 7 weken is het echt mis. Ik hou bijna niets meer binnen en ben misselijk vanaf het moment dat ik opsta totdat ik ga slapen.
Alleen als ik slaap, heb ik geen last van de misselijkheid en dus lig ik regelmatig om 20 uur al op bed.
Op een gegeven moment voel ik me zo slap dat ik amper op mijn benen kan staan en spuug ik letterlijk iedereen slokje water wat ik weer probeer te drinken weer uit.
De huisarts stuurt me meteen door naar het ziekenhuis en daar lig ik twee dagen aan het infuus. Helaas doen de medicijnen die ik meekrijg weinig, behalve dat ik er echt helemaal raar van wordt.
De kilo's vliegen eraf en ik ben uiteindelijk 9 kilo lichter als ik me weer beter ga voelen.

Wat me ontzettend bemoedigd zijn de lieve mensen die om ons heen staan!
Familie die belt en bezoekjes brengt. Super lieve vriendinnen die onderling de oppas regelen, eten koken en zo betrokken zijn! Ook op mijn werk is er alle begrip en snappen ze heel goed dat werken nu echt even niet lukt.
Toch is mijn grootste held in deze tijd, mijn lieve man! Hij doet zo ontzettend veel en houdt het hele gezin draaiende. Hij doet boodschappen, kookt, zorgt voor de kindjes, brengt ze weg, haalt ze op, zet ze onder de douche en brengt ze naar bed. En dat alles zonder ook maar iets te mopperen of te zeuren.
Hij doet het gewoon!
Het is moeilijk om in deze weken positief te blijven en te denken aan het kleine wonder waar ik het allemaal voor doe, de misselijkheid is zo overheersend. Maar met al deze lieve mensen om me heen hou ik het vol en kan ik langzaam aan weer gaan genieten!

Eerste echo!

Op 4 oktober kregen we onze eerste echo.
Wat een spannend moment toch weer. Zou alles goed zijn en het allerbelangrijkste: zou er een kloppend hartje te zien zijn?
Gelukkig kon de echo uitwendig en al snel kwamen er 2 vlekjes in beeld.
Twee? Ja, ik schrok ook even. Maar mevrouw, dat ene is het kindje, daar ziet u een mooi knipperend hartje en dat andere is het vruchtzakje waar het kindje deze periode de voeding uithaalt.
We kregen een foto mee, waarop je vooral een vlekje ziet, maar voor ons zo waardevol!
Dit is ons kindje en we zijn er zo blij mee!

Maandag 9 september

Maandag 9 september was een bijzonder moment.
Wat we eigenlijk al een paar dagen dachten werd bevestigd, we zijn zwanger!
De symptomen waren heel duidelijk en eigenlijk kon het niet anders, maar toch is het zo fijn als een test bevestigt dat het echt zo is.
Tim en ik waren samen en het moment dat je naar zo'n schermpje zit te turen lijkt zo lang....maar daar verscheen het toch echt duidelijk: ZWANGER!
We maakten een vreugdedansje door de kamer en waren en zijn zo blij!

Het verlangen naar een derde kindje was er al wel een tijdje, maar toch is het een keuze die je niet zomaar maakt. Je weegt dingen af en denkt er goed over na. We hebben 2 prachtige gezonde kinderen, een jongen en een meisje, wat wil je nog meer?
Maar het verlangen naar nog een kindje was zo sterk, we houden zoveel van onze kinderen en genieten er zo van....er is meer dan genoeg liefde over voor nog zo'n prachtig wonder!